Persoonlijk kreeg ik steeds meer de drang om een blogitem te
publiceren over hoe het is te leven zonder mobiel of GSM, ik was de afgelopen
jaren reeds met het idee aan het spelen om hierover iets te publiceren.
Het leven zonder een GSM of mobiel |
Echt vrij kan enkel zonder mobiel.
2021. Op het internet kan ik nergens info of een publicatie vinden over mensen die helemaal geen mobiel bezitten. Een jaar of 15 geleden nog wel. Ben ik nu echt één van de laatste personen in de lage landen die helemaal geen Mobiel of GSM heeft of word er niets online over dit onderwerp gepubliceerd? Ik schrijf er nu over om mijn ervaringen en gevoelens met mobiele telefonie kenbaar te maken..
( Hou er rekening mee bij het lezen van dit artikel, dat het bezitten van een mobiel een persoonlijke keuze is en geen vingerwijzen is, ik heb respect voor ieder zijn keuze)
Hoe het begon.
Tja, hoe moet ik beginnen, 54 jaar ( 2021) heb een succesvolle zaak, heb wereldwijd +/- bekendheid in mijn sector. Ik ben op elk niveau met sociale media bezig, Facebook, Instagram, Twitter.... heb verschillende blogs en websites en ga dus zeker met de tijd mee. Ik gebruik deze virtuele middelen enkel om mijn werk te promoten. Toch heb ik nog nooit een mobiel of GSM gehad. Misschien is dit voor vele mensen onbegrijpelijk of zelfs beangstigend maar voor mij is het gewoon een dagelijkse realiteit geworden, een realiteit waar ik helemaal niet meer bij stil sta.
Ik vraag me soms af hoe ik tot nu toe heb kunnen overleven, in een wereld waar mensen steeds meer online of verplicht bereikbaar moeten zijn? Als ik nu 30 jaar terug in de tijd ga, best eigenaardig.
Ik weet nog op café, dit moet zo ongeveer in 1995 zijn
geweest, dat sommige van mijn tijdsgenoten een mobiel kregen van hun
gefortuneerde ouders. Deze
"rijkelui kindjes" ( dialect "de dikke nekken") zoals ze
genoemd werden, na wat alcohol verbruik, telefoneerden dan in het café naar de
waard om de bestelling door te geven; , puur om op te scheppen. Jongens wat was
dit lachen, of ze lieten zich op restaurant of café telefoneren om aan te tonen
hoe belangrijk ze waren. Op dat moment diende het ding enkel om op te vallen
De andere 99% op café had geen mobiel, hadden die ook niet
nodig. Een mobiel was gewoon een pakken
geld kostend stuk speelgoed en dan spreek ik nog niet over de kostprijs om een
gesprek te voeren via een mobiel, het was een aderlating.
Op dat moment spraken mensen gewoon met elkaar op café, maakte duidelijke afspraken, vertelde grapjes, genoten van het moment, etc.... de afleiding van een mobiel bestond niet.
Van kwaad naar erger
Na dit commerciële debuut van de GSM/mobiel, hebben
Motorola, Nokia, Ericsson, Samsung.... gouden tijden gekend, op een bepaald
moment was het zelfs hip en trendy om een zo klein mogelijke GSM te bezitten,
je moest ze met drie vingers vasthouden en kon er in op café groots mee
uitpakken, de laatste nieuwe Nokia te bezitten was het gespreksonderwerp. En zo is de groep GSM eigenaren op zeer korte
tijd snel groter geworden, de aankoop ervan en het telefoneren steeds
goedkoper.
Waarschijnlijk zal ik wel op een bepaald moment hebben
gezegd tegen vriend en familie, ik wacht nog even, "even de kat uit de
boom kijken" voordat ik er zelf een koop, "maar ik weet nog niet
welke". Omdat de verschillende types van mobieltjes zo snel na elkaar op
de markt kwamen, heb ik mijn aankoop van het jaar steeds maar uitgesteld, om
toch maar niet de verkeerde of beter gezegd de achterhaalde aankoop te doen.
En door dit afwachten en aftasten is het er gewoon niet meer
van gekomen die belangrijke aankoop, en uiteindelijk was de hype, het hippe
"om een mobiel te hebben" gewoon voorbij en kwam al snel de reflex van velen: je hebt
toch nooit rust met dat ding, overal maar kunnen gebeld worden, maar deden
gewoon verder.
Anno 2021 herhaalt zich dit met de smartphone maar vele malen versterkt. Wat ik wel merk is dat steeds meer mensen en vrienden minder met elkaar aan het praten waren, maar meer SMS berichtjes naar elkaar verstuurde.
Smartphone ( De veegtelefoon)
En toen kwam er de smartphone, eerst een Blackberry en later
de Apple smartphone (+/- 2005) een afleiding met steeds meer toeters en bellen
en pokkeduur. De beginfase marketting was puur om mobiele telefoons te
verkopen, onder het motto "bereikbaarheid" en later marketting onder
het mom van “sociaal communiceren”, om
op deze wijze zo veel mogelijk advertenties te verspreiden.
En 15 jaar later (2021) is ook deze periode "de juiste keuze maken van smartphone" ook aan me voorbij gegaan, onbegrijpelijk hoe dit apparaat aan mijn aandacht voorbij gegaan is, waarschijnlijk moet ik geslapen hebben of was ik zo met mijn ambachtelijke werkzaamheden en echte belangrijke dingen bezig dat ik gewoonweg niet gemerkt heb hoe dit "onmisbaar" mobieltje langzamerhand de bovenhand kreeg in onze samenleving.
Grappig detail eigenlijk is dat het nu (2021) hip en belangrijk is om een zo groot mogelijke smartphone te bezitten, en liefst nog custom made. Hoe tijden toch kunnen veranderen, ik sta nog steeds aan de zijlijn; ik kijk, observeer en lach.
Door deze indirecte aanpak heb ik geleerd dat ik mijn leven niet wil laten leiden door een apparaat dat mij constant stimuleert met allerhande onderwerpen zoals religie, eten, drinken, denken, kopen, ik moet niet 24/24 bereikbaar zijn en innerlijke rust en de vrijheid in mijn hoofd is onbetaalbaar, een vrijheid in het nemen van spontane beslissingen zonder de virtuele manipulatie. Ik beschouw een smartphone zelfs als een obstructie, een belemmering om zelf beslissingen te nemen of creatief te zijn.
Ik betrap me zelf geregeld op de huis-PC dat ik reeds een aantal uren naar YouTube filmpjes aan het kijken ben, zappend van het ene naar het andere “interessante” onderwerp .
En voor dat je het weet is de dag
voorbij. Zo interessant en perfect gebracht zijn sommige van deze onderwerpen,
maar schenkt kijken je ook echte
voldoening? Of hou je er andere gevoelens aan over, de gemiste kansen en
keuzes, misschien wel eerder jaloezie of gevoel van leegte, het gevoel dat je
iets misloopt in het leven.
Sociale media "Brood en spelen"
Sociale media zijn de moderne "brood en spelen"
geworden, een soort van virtuele afleiding zodat de bevolking zich niet meer
bezig houdt met de echte belangrijke zaken, het draait trouwens allemaal om
altijd en overal een goed gevoel te hebben en de sociale media spelen hier een
zeer grote rol.
Social media is voor het grootste deel gewoon "bagger", vluchtige cultuur, het geven van meningen en reageren op berichten, energie dat tot niets leidt, mensen die uren, elke dag, week, maand, jaar(en) hun meningen en frustraties moeten online zetten en deze virtuele vluchtigheid ook zo nodig moeten delen. Alles onder het motto “vrijheid van meningsuiting”.
Alles delen met iedereen, het laten zien hoe goed je het wel hebt om weeral op reis te zijn, met vrienden gaan eten, nieuwe auto, flashy kledij, enz… en dan maar klagen dat de privacy gestoord is, want op alles wat gepost wordt moet er bijna verplicht gereageerd worden, ook het verzamelen van zoveel mogelijk “likes” is voor velen een sport geworden, een zoektocht naar dopamine.
Nutteloze onderwerpen die enkel als doel hebben om te polariseren. Links of rechts, etnisch-culturele-religieuze verschillen of banale onderwerpen zoals "Max Verstappen" ( Wereldkampioen F1, 2021) Belg of Nederlander is, iedereen weet toch dat hij Maaseikenaar is ;) , het is allemaal nutteloos roepen en tieren dat eigenlijk tot niets leidt.
Een bijzonder verslavende bezigheid dit alles, dat eigenlijk tot niets leidt en een zeer grote groep gebruikers in opvoedkundige zin verzuimd hebben zich te scholen in verantwoord gebruik en waardigheid in de bloedlijn ver te zoeken is.
Een App voor dit...en een App voor dat...
Zijn er voordelen? Ik weet het niet echt, ik kan er niet over meespreken, maar argumenten zijn er
genoeg van mensen waarmee ik geregeld in contact sta. "Gemakkelijk is het
wel om er één te bezitten” zeggen ze dan, maar is dit het enige argument? De
enkelingen, en ik bedoel echt "die enkele" die nog de traditionele
GSM -mobiel a la Nokia hebben is bijna herleid tot niets, iedereen heeft
tegenwoordig een "gepersonaliseerd comandocentrum".
Natuurlijk met de nodige apps waarvan je verwacht word “die absoluut nodig te hebben”, apps die je proberen te overtuigen dat ze je het leven gemakkelijker proberen te maken. En is dit nu wat een smartphone voor dient? Zoveel mogelijk het persoonlijk denken en beslissingen maken/nemen vereenvoudigen. Ik zeg altijd, moeilijk gaat ook, wat is er verkeerd met moeilijk?
Misschien is dit wel een voordeel. Ik betrap ze wel eens, mensen waarmee ik in gesprek ben, tijdens het gesprek of vlak erna, het gespreksonderwerp of details ervan moeten opzoeken op Google.
Ik observeer en het leek me een voordeel, tot ik dit vertelde aan een iemand met een nuchtere kijk op de samenleving. Die zei mij dat dit opzoeken niets met een "smartphone voordeel" te maken heeft, maar enkel met het gemis aan wijsheid, en voor kennis over banale onderwerpen die 30 jaar geleden algemene kennis waren moet men anno 2021 Googelen.
Met andere woorden, met ons onderwijs systeem is ook iets mis mee. Dat leren omgaan met een smartphone zou een taak voor de scholen kunnen zijn, maar die slagen er nu al niet in om de kinderen goed te leren rekenen, correcte taalbeheersing bij te brengen. Is het dan een taak voor de ouders?...........
En de argumenten van smartphone eigenaars blijven maar komen, het is net dat ze me absoluut willen overtuigen van het nut ervan."wat als je autopech hebt wat dan".....
Tja, ik die 38 jaar dat ik met een auto rij heb ik nog nooit gebruik gemaakt van een 'praatpaal' die anno 2021 ook reeds verdwenen is uit onze samenleving. Moest dit toch zo zijn, dan bel ik wel even aan bij een huis of vriendelijke voorbijganger, laat de pechdienst komen, en het is opgelost.
Vroeger zat je - letterlijk - gewoon met papieren kaarten in
de auto of op de fiets. Of: je vroeg gewoon aan een vreemde de weg.
En doe dit anno 2021 nog steeds, het help om beter inzicht te krijgen van stad, afstanden, wegennet, borden lezen... leren inschatten en nadenken. En voor alle zekerheid neem ik mijn TomTom mee, toch even Murphy's Law incalculeren. ;)
Als je vroeger op vakantie was had amper contact met het thuisfront. En als je dan al eens kon bellen, dan hoorde je vooral gekraak en geruis.
Toch geweldig, de vakantie ervaren zoals het of ze is zonder de noodzakelijke selfies of sociale media om te laten zien hoe goed je het hebt. Of nog erger nog, je vakantie op een wijze plannen dat nog voor je in het vliegtuig stapt richting NY je City trip zo programmeert, dat je absoluut selfies wil met bepaalde gebouwen en hippe plaatsen en te posten op sociale media.
De sociale druk om toch maar niets te missen op die City trip, maar de stad op een natuurlijke wijze “ervaren” dat hebben ze niet gedaan.
Blijkbaar was ik “mediageil” midden jaren ‘90
Tussen 1992 en 2000 heb ik geprobeerd de basis te leggen voor de naambekendheid van mijn zaak, budgetten voor reclame had ik absoluut niet. En in kranten en magazines staan was één van de manieren om op te vallen of je ambachtelijk product bekend te maken en heb er bijna 10 jaar een sport van gemaakt om redactionele reportage te scoren. En dat lukte aardig.
Eigenlijk een hele simpele manier van op te vallen, als ik bijvoorbeeld op skivakantie in Frankrijk was, kocht ik in de plaatselijke kiosk een magazine waarvan ik dacht, dat een reportage over mijn werk een meerwaarde voor het magazine zou kunnen zijn. Terug van vakantie schreef ik ( ja, schrijven!) een brief inclusief fotomateriaal en reeds gepubliceerde artikels naar de desbetreffende redactie.
Netjes in een grote briefomslag ging het dan richting Frankrijk, honderden van deze brieven heb ik geschreven in deze periode. En geregeld was er dan een hoofdredacteur die mijn verhaal wou publiceren, er werd een interview afgenomen ...soms een kleine bijdrage en soms een uitgebreide. Deze publicaties zijn de basis geweest van mijn prille naambekendheid in de wereld van het houtsnijden.
Met deze publicaties kwamen natuurlijk ook de telefoontjes en de opdrachten binnen, misschien niet altijd direct, want ik kan me nog goed herinneren dat er geregeld mensen aan de voordeur stonden met een publicatie in de hand van een aantal jaren oud. De portfolio werd steeds groter, de opdrachten belangrijker en dit alles met een reclamebudget van 0 Bfr. (0 Euro)
Op de jaarlijkse tentoonstelling in juni op het Technisch Instituut Sint Jansberg te Maaseik zei me eens (ik meen in 1998) een oud leraar houtsnijden dat ik "mediageil" was door steeds weer in kranten te staan. Ik wist op dat moment niet hoe ik dit moest opvatten, was dit goed of slecht, maar op de manier hoe hij het bracht leek zijn opmerking eerder iets vies. Blijkbaar een gevoelige snaar geraakt dacht ik.
Ben er zeker van dat diezelfde persoon op dit moment er
weinig probleem mee heeft om foto's van zijn vakantie, nieuwe aankoop van....
of familiefeest te delen met de hele wereld. Dus wie is nu mediageil? Ik, die
dit deed om te "ondernemen" een zoektocht naar opdrachten en
naambekendheid of een gepensioneerde leraar die zich gepasseerd voelt en deze
leegte wil opvullen met dagelijkse shot dopamine moet ervaren.
Uiteindelijk heeft deze "Mediageilheid" midden tot
eind jaren '90 ervoor gezorgd dat op dit moment magazines wereldwijd vragen om
een redactioneel interview te mogen publiceren en vinden dat mijn volharding wat mijn
werkzaamheden betreft, een meerwaarde is voor hun krant of magazine. En nog steeds
gratis ;) .
Internet
Waar dient het huidige internet voor mij persoonlijk dan wel voor? Eigenlijk hetzelfde als de briefomslagen van midden jaren '90, maar nu gaat dit allemaal veel sneller, een connectie maken met eventuele klanten of je bekend maken bij
redacties is voor de zaak een grote meerwaarde.
Het is de perfecte plaats voor het promoten van je vakmanschap en creativiteit, en bij mij thuis gebeurt deze afleiding enkel en alleen met de PC thuiscomputer, er komt zelfs geen laptop aan te pas.
Een
laptop kan reeds een storend element zijn in een woning of relatie, er is maar
één plek in het huis waar je op het internet kan om zo de afleiding beperkt te
houden. En zelfs dan betrap ik me zelf geregeld me uren lang op sites te
begeven die niet echt meerwaarde geven aan mijn bestaan.
Norm
Het is opmerkelijk en zelf wat beangstigend dat een mobiel
of zal ik maar zeggen smartphone de norm geworden is, ik stel me af en toe de
vraag waarom moet ik in een restaurant de QR code van een menukaart moet
scannen? Of tickets voor musea, cinema of theater met je smartphone moet
bestellen en betalen? Je verplicht inloggen hier en daar.... en ga zo maar
door. Niet zozeer het hebben van een smartphone maar het moeten actief zijn op
de sociale media is wat de druk oplegt bij de huidige generatie.
En dan die *WhatsApp groepjes, de sociale druk van vrienden,
collega's, familie, school...om in één van deze "praatgroepen"
opgenomen te worden, onnodige discussies en nutteloze gesprekken over nutteloze
onderwerpen, ik heb het zelf meegemaakt met mijn partner, onder lichte druk
van haar collega's heeft ze een smartphone gekocht zodat ze mee
kon doen aan die "belangrijke" gespreken. Je zult maar iets gemist hebben...
* WhatsApp is een mobiele app voor instant messaging
ontwikkeld voor de smartphone. Met een internetverbinding is hiermee te chatten
en kunnen digitale foto's, geluids- en video-opnamen, documenten of
GPS-coördinaten worden doorgestuurd.
De tijd vliegt snel, gebruik hem wel.
Het enigste wat een mens heeft is tijd, en dat zijn velen onder ons vergeten.
Tijd vliegt voorbij en komt nooit meer terug, en die ben je
effectief ook kwijt, dus de tijd die je "verbruikt hebt" om te
reageren of een frustratie te uiten op YouTube, social media en dan nog eens moeten reageren op deze reacties zullen uiteindelijk tot niets leiden,
en verdwijnen in de tijd. Het is gebakken lucht.
Vanaf de zijlijn ervaar ik een hedendaagse samenleving, een generatie die opgroeit met een smartphone in zijn hand, de keuzestress die ze moeten ondergaan of de stress die ze ervaren van niet genoeg "likes" en dan spreken we nog niet van negatieve reacties te krijgen op sociale media berichten, word steeds groter.
En dan spreken we nog niet over wat er allemaal in hun hoofd omgaat als ze hun smartphone vergeten hebben (dat zou al heel uniek zijn), het opladen van de batterij of geen Wifi hebben, bijzonder grappig allemaal. Ik denk dat het een gevoel
moet zijn zoals die van een alcoholist, die je zijn alcohol of de roker zijn sigaretten afneemt.
Conclusie
De innerlijke rust die ik heb is onbetaalbaar, het is net
als een wandeling, die ik dan ook ervaar als een echte wandeling, een moment
van rust en nadenken, hoe ik problemen in het atelier moet
aanpakken. Ik wordt namelijk niet
afgeleid en blijf steeds gefocust met wat ik bezig ben.
Kent u het woord nog? Het woord verveling of de dode momenten, op restaurant, in de vertrekhal van een luchthaven, aan het bushokje, in de trein, leunend tegen een muurtje, etc....) Het is een automatisme geworden voor velen om dit dood moment op te vullen door een smartphone die je stimuleert om mee te doen met de rest van de maatschappij. Zo een moment van verveling is goed voor je, studies hebben dit reeds bewezen..
Verveling betekent
niet dat je absoluut niets anders te doen hebt, maar dat alternatieven om bezig te zijn niet erg aantrekkelijk zijn.
Deze dode momenten zetten je aan tot een andere manier van denken en zelfs
creativiteit. Mocht je interesse hebben
over dit moment iets meer te weten, hier een link naar het onderwerp:
Hopelijk is de tijd die ik verbruikt heb met het schrijven en samenstellen van dit onderwerp voor een aantal bloglezers een leuke en leerrijke bezigheid, ik persoonlijk heb er toch plezier aan beleefd.
 |
| https://www.patrickdamiaens.info |
