Château de MAISONS LAFFITTE | Een bezoek aan een kasteel in de buurt van Parijs | Kasteel ontworpen door François Mansart.

Château de MAISONS LAFFITTE   
Een bezoek aan een kasteel in de buurt van Parijs

Ben je voor een kort verblijf in Parijs? En je hebt ondertussen zowat elke toeristische trekpleister en hebt de minder bekende bezienswaardigheden reeds meerdere keren bezocht? Dan zijn keuzes beperkt, misschien is een bezoek aan één van de vele kastelen in de buurt van Parijs een optie voor jou. 

Deze kastelen en buitenhuizen verspreid rondom Parijs zijn gemakkelijk te bereiken met trein of de RER, op deze wijze bezochten we reeds in het verleden de kastelen van Versailles en dit meerdere keren, het kasteel van Fontainebleau, Malmaison, Saint-Germain-en-Laye, Compiegne, Vincennes, ... 

En in mei 2025 was het de beurt aan Château de Maisons-Lafitte, een kleiner kasteeltje dan we gewoon zijn maar het moet niet altijd groots zijn. Het bevindt zich (vanuit het centrum van Parijs), slechts op 20 minuten reizen met de RER. Tussen trein station en het kasteel is het ongeveer 15 minuten wandelen. 

Het kasteel heeft een prachtig park van meer dan 300 hectare, ontworpen door René de Longueil, en omvatte naast het kasteel ook grote paardenstallen, die qua schoonheid niet onderdeden voor die van Versailles en Chantilly. 

Het uurtje dat we het kasteel bezochten, waren we de enige bezoekers die ochtend. 

Door werkzaamheden - restauratie waren een aantal appartementen niet open voor publiek, door dit ongemak kregen we een korting op ons entree ticket ( 7,5 Euro) Normaal  is dit 9 Euro,( voor volwassenen).

Dit 17^de eeuws Kasteel werd ontworpen door François Mansart ( Architect des Konings) het situeert zich westelijk van de hoofdstad Parijs, in het landelijke Maisons-Laffitte, departement Yvelines.

Misschien interessant om te weten => 

De dakvorm 'mansardedak' of gebroken kap is een historische dakvorm die tot op heden nog steeds toegepast wordt  in traditionele architectuur en deze dakvorm met gebroken, naar buiten geknikte vlakken. is vernoemd naar de architect F. Mansart.

Château de MAISONS LAFFITTE, stadszijde

Historie

Op 18 oktober 1608 wordt de toen zevenjarige kroonprins van Frankrijk, de toekomstige Lodewijk XIII, door Jean VIII de Longueil ontvangen in Maisons-sur-Seine voor een lunch in het park. De kroonprins komt op 6 september 1609 opnieuw op bezoek. 

Vanaf 1610, wanneer hij onder de naam Lodewijk XIII koning is geworden, bezoekt hij Jean VIII de Longueil regelmatig op zijn landgoed in Maisons voor jachtpartijen, gevolgd door maaltijden of lunches.

In 1629 erfde René de Longueil het fortuin en de bezittingen van zijn vader Jean VIII. Als politicus met een scherp inzicht in de zaken van zijn tijd zag hij het potentieel van het leengoed van Maisons: het lag dicht bij zowel de koninklijke hoofdstad als het kasteel van Saint-Germain-en-Laye, de favoriete jachtresidentie van koning Lodewijk XIII.

Vanaf de jaren 1640 besteedt René de Longueil een deel van zijn fortuin, waaronder de aanzienlijke bruidsschat die hij van zijn vrouw Madeleine Boulenc de Crèvecœur (overleden in 1636) heeft ontvangen, aan de bouw van een luxueus huis dat geschikt is om de koning te ontvangen. De bouw van het kasteel zelf werd rond 1650 voltooid, maar verschillende andere bouwwerken en voorzieningen (grote stallen, tuinen, ingangen van het park...) werden in de loop van de volgende twee decennia afgewerkt.

Château de MAISONS LAFFITTE, ingang kasteel & info 

Op basis van getuigenissen van tijdgenoten wordt het gebouw toegeschreven aan de architect François Mansart. Er zijn geen documenten die deze toeschrijving bevestigen, behalve een betaling van 26.000 pond door René de Longueil aan François Mansart in 1657, a priori na de voltooiing van het kasteel.

Niettemin wordt dit bevestigd in een pamflet getiteld “La Mansarade”, waarin de architect ervan wordt beschuldigd dat hij zich, nadat hij de eerste verdieping had laten bouwen, realiseerde dat hij een fout had gemaakt in zijn plannen en dat hij alles wat was gebouwd liet afbreken om helemaal opnieuw te beginnen. 

Charles Perrault schrijft Maisons ook toe aan François Mansart: “Het kasteel van Maisons, waarvan Mansart alle gebouwen en tuinen heeft ontworpen, is zo bijzonder mooi dat er geen enkele vreemdeling is die het niet gaat bekijken als een van de mooiste dingen die we in Frankrijk hebben.” Perrault benadrukt dat de architect de gewoonte had om bepaalde delen van zijn gebouwen soms meerdere keren te laten herbouwen, op zoek naar perfectie.

Supraporte (dessus de porte) ornament
Achter het hoofd van de sfinxen, het ornament 'lictorenbundel'
(Dit ornament kwam reeds aan bod in deze blog)

Op 18 april 1651 maakt de toen 13-jarige koning Lodewijk XIV van de gelegenheid gebruik om tijdens een jachtpartij in het bos van Saint-Germain een bezoek te brengen aan René de Longueil, die hem ontvangt voor een diner in zijn kasteel in Maisons. Dit bezoek wordt door de vorst gebracht aan de heer van Maisons, die ook kapitein is van de jachtgebieden van Versailles en Saint-Germain-en-Laye, ter gelegenheid van zijn benoeming tot hoofd van de financiën van het koninkrijk Frankrijk. De koning keert op 20 april terug voor een uitbundig feest, vergezeld van zijn broer en hun moeder Anne van Oostenrijk, toen regentes.

Nadat René de Longueil uit zijn functie als hoofd van de financiën is ontheven, wordt hij veroordeeld tot ballingschap in Maisons-sur-Seine, waar hij het domein uitbreidt door de aankoop van kleine naburige heerlijkheden. In 1656 keert René de Longueil in de gratie bij de koning en in 1658 wordt zijn landgoed in Maisons-sur-Seine tot markgraafschap verheven.

Het kasteel van Maisons vormt een keerpunt in de geschiedenis van de Franse architectuur. Het luidt het tijdperk van het Franse architecturale classicisme in en inspireert latere bouwwerken zoals het kasteel van Vaux-le-Vicomte en het kasteel van Versailles.

Interieur

Het kasteel herbergt vier grote appartementen, verdeeld over de begane grond en de eerste verdieping. De appartementen van het kasteel waren allemaal volgens hetzelfde plan ingedeeld, behalve dat van de koning, dat een eigen indeling had. Deze appartementen bestonden uit een voorkamer, een grote kamer (of pronkzaal), een kleine kamer, een garderobe en een toilet.

Kleine appartementen, dienstwoningen en dienstruimtes zijn verdeeld over meer dan tien verdiepingen (zolder, tussenverdiepingen en kelders).

Een aantal opnames van het interieur:

Château de MAISONS LAFFITTE, de keuken.

De kleinere appartementen,

En een aantal detail opnames, dat kon natuurlijk niet ontbreken.

 

Website:  

https://www.chateau-maisons.fr/visiter/informations-pratiques

Openingstijden Château de MAISONS LAFFITTE:  

Van 16 mei tot 15 september

10.00 - 18.00 uur

Openingstijden: 10.00 - 12.30 uur en 14.00 - 18.00 uur

Van 16 september tot 15 mei

10.00 - 12.30 uur en 14.00 - 17.00 uur

Let op: het monument is het hele jaar door op dinsdag gesloten. 

Laatste toegang tot het monument 30 minuten voor sluitingstijd.

https://www.patrickdamiaens.info

Laurent van der Meulen of Laurens van der Meulen | Een Vlaamse houtsnijder | In de stijl van Grinling gibbons

Laurent van der Meulen  

Een Vlaamse houtsnijder 

__________________________

__________

Het komt niet vaak voor in deze blog, een Vlaamse houtsnijder in de kijker plaatsen. We stellen aan u voor => Laurent van der Meulen geboren in Mechelen  in 1643 en ook te Mechelen overleden in het jaar 1719. Deze vakman met breed artistiek palet was niet enkel een houtbeeldhouwer maar ook schilder en lijstenmaker. 

Na een opleiding in zijn geboortestad Mechelen, heeft hij een tijdje in Engeland gewerkt. Hij is daar vooral bekend omdat hij samen met de Vlaamse beeldhouwer Peter van Dievoet ( reeds besproken in deze blog) het standbeeld van Koning James II maakte, dat nu op Trafalgar Square (London) te bewonderen is, een realisatie in het houtsnijders atelier van de alom bekende Grinling Gibbons. Hij is ook bekend om zijn houtsnijwerk op schilderijenlijsten en medaillons.

Mechelen was in die tijd één van de belangrijkste centra van beeldhouwkunst in Vlaanderen, na Antwerpen natuurlijk. Hij begon zijn opleiding als beeldhouwer in het atelier van Pieter van der Stock en werd op 10 november 1665 ingeschreven in de Mechelse Sint-Lucasgilde.  Pieter van der Stock was zelf pas vijf jaar eerder begonnen met zijn opleiding bij Coenraet van Kerckhoven.

In 1675 reisde hij naar Engeland waar hij ging werken in de Londense werkplaats van de (in Rotterdam geboren) Engelse houtsnijder/beeldhouwer Grinling Gibbons. Gibbons was als beeldhouwer vooral bekend om zijn fijne snijwerk van florale motieven. Andere ervaren Vlaamse beeldhouwers zoals Arnold Quellin (de zoon van Artus Quellinus II), John Nost, Anthony Verhuke en Peter van Dievoet werkten ook in Gibbons' Londense werkplaats als “knechten”, d.w.z. medewerkers. Omdat deze Vlaamse kunstenaars geen stagiairs waren, zijn ze nooit opgenomen in de administratie van Draper's. In een document uit 1679 worden van der Meulen, Quellin en Verhuke knechten van Gibbons genoemd.

In de werkplaats van Gibbons werkte hij aan verschillende opdrachten, maar de bijdragen van de verschillende kunstenaars die in de werkplaats actief waren, zijn niet altijd te achterhalen. Van hem is bekend dat hij tijdens zijn verblijf in de werkplaats van Grinling Gibbons samenwerkte met Peter van Dievoet aan de creatie van het standbeeld van Koning James II.

Van der Meulen keerde in 1687 terug naar zijn geboortestad en werd in 1689 toegelaten als meester-beeldhouwer van de Mechelse Sint-Lucasgilde. In 1691 werd hij deken van de gilde. Op 26 augustus 1691 (of mogelijk 31 januari 1704) trouwde hij met Cornelia Theresia de Croes. De zus van zijn vrouw, Joanna Maria, was getrouwd met de beeldhouwer Jan Lucas Faydherbe, zoon van de vooraanstaande Mechelse beeldhouwer Lucas Faydherbe. Van der Meulen had één kind. Er is opgetekend dat hij een portret van zijn dochter schilderde. Hij stierf in Mechelen in 1719.

 

Hij moet een goede reputatie hebben gehad, want Filips V, de koning van Spanje, zou bij hem een spiegellijst hebben besteld die de vereniging van Spanje en Frankrijk voorstelt. Dit werk werd uiteindelijk niet geleverd aan de koning omdat de Zuidelijke Nederlanden uiteindelijk overgingen van Spaanse naar Oostenrijkse controle als gevolg van de Spaanse Successieoorlog, die eindigde met de Vrede van Utrecht.

Hij beeldhouwde beelden en was actief als schilder, maar was vooral een maker van decoratieve sculpturen zoals schilderij- en spiegellijsten, allegorische medaillons, tafels, enz. Hij versierde veel kerken en huizen met zijn ornamenten bestaande uit guirlandes van fijn geciseleerde bloemen, vergelijkbaar met het fijne snijwerk van een goudsmid. Daarnaast maakte hij religieuze beelden van heiligen en de Maagd en een aantal bustes, zoals blijkt uit vermeldingen in verschillende catalogi. Hij sneed vier bas-reliëfs die de vier elementen voorstelden en die bedoeld waren als schoorsteenversieringen.

 Hij creëerde in zijn decoratieve werken ingewikkelde trofeeën, diep gesneden en boven elkaar geplaatst, met motieven van gebladerte, bloemen, vogels en schaaldieren soms vergezeld van putti. Zijn uitvoering van de menselijke figuur evenaarde niet de perfectie van de stillevenelementen in deze werken. Sommige van zijn houten werken waren zo subtiel gesneden dat het gebladerte en de takken aan de randen bewogen en trilden bij de geringste beweging. 

 Hij werd betaald om de loofversieringen te maken op de zuilen van het hoofdaltaar van de Onze-Lieve-Vrouwekerk aan de overkant van de rivier de Dijle in Mechelen. De Mechelse beeldhouwers Frans Langhemans en Jan Frans Boeckstuyns werkten ook aan dit altaar.

Een aantal links van deze blog:

Grinling Gibbons :

https://ornamentsnijder.blogspot.com/2021/01/grinling-gibbons-houtsnijwerk-in-st.html

Peter van Dievoet:

https://ornamentsnijder.blogspot.com/2013/04/17de-eeuws-houtsnijwerk-jubelparkmuseum.html

  

https://www.patrickdamiaens.info